Η… «φυλή των αγανακτισμένων»

Η εν λόγω κυρία είχε γίνει γνωστή ως η πιο θερμή «αγανακτισμένη» του Αγίου Παντελεήμονα και ηγούταν των υπολοίπων κατοίκων ενάντια στην  «κατάσταση» που αντιμετώπιζαν στην περιοχή με τους μετανάστες. Κάποιοι μπορεί και να τη θυμήθηκαν γιατί ήταν κι εκείνοι από  τους «αγανακτισμένους» κατοίκους  που τα ΜΜΕ τότε τους πρόβαλαν προκειμένου να αναδείξουν το έντονο κοινωνικό πρόβλημα που υπήρχε. Θυμηθείτε τα σκηνικά που είχαν στηθεί στην περιοχή και την αντιπαράθεση που είχε δημιουργηθεί,  με την περίφημη παιδική χαρά και τις συγκεντρώσεις και τις αντισυγκεντρώσεις που διοργανώνονταν.

Από τη μία ομάδες αριστερών και αντιεξουσιαστικών οργανώσεων που ζητούσαν ανοιχτή παιδική χαρά για όλα τα παιδιά και από την άλλη οι «αγανακτισμένοι» κάτοικοι που δεν αποτελούσαν τίποτε άλλο από συνονθυλεύματα ακροδεξιών και μελών της Χρυσής Αυγής με κάλυψη κάποιους κατοίκους σαν την εν λόγω «κυρία».

Τώρα βέβαια τα ΜΜΕ μπορεί να κατακεραυνώνουν τη δράση της συγκεκριμένης, καθώς ανακάλυψαν ότι εκτός  από «αγανακτισμένη» ήταν και ένας πολύ καλός «επιχειρηματίας» - στέλεχος της εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», σε βάρος πάντα των μεταναστών της περιοχής που μπορεί να είναι «βρωμιάρηδες και άρρωστοι» όπως ωρυόταν παλιά αλλά αποδείχτηκε ότι μπορούν να αποφέρουν κέρδη.

Θα ήταν άδικο όμως να αφιερώσουμε τόσες λέξεις για τη συγκεκριμένη «κυρία» γιατί δεν αποτελεί κάποια μεμονωμένη εξαίρεση.

Γιατί δυστυχώς η «φυλή των αγανακτισμένων» δεν αποτελεί προνόμιο του Αγίου Παντελεήμονα. Αυτές οι «φυλές» ξεφυτρώνουν πάντα την κατάλληλη στιγμή και σε συγκεκριμένους τόπους, όπου χρειάζεται να αναδειχτεί αντιπαράθεση, κάτι που διευκολύνει ιδιαίτερα τα ΜΜΕ για να καλύψουν «ολόπλευρα» κάθε θέμα.

Έτσι, αρκεί να θυμηθούμε πως ξεπηδούσαν δήθεν αγανακτισμένοι στις συγκεντρώσεις του Συντάγματος που χωρίς καμία αφορμή άρχιζαν να πετάνε αντικείμενα στις δυνάμεις των ΜΑΤ, τα οποία έβρισκαν αφορμή για να ξεκινήσουν πόλεμο χημικών. Τους ίδιους αγανακτισμένους εντόπιζε κανείς και σε άλλες συγκεντρώσεις, όπου εμφανίζονταν ξαφνικά μέσα από δυνάμεις των ΜΑΤ, ως εξαγριωμένοι με τους αριστεριστές, τους αναρχικούς ακόμα και με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Και αν αυτοί οι αγανακτισμένοι μπορεί εύκολα να δικαιολογηθούν, καθώς πολλοί καταλαβαίνουν ότι είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία, εκεί που δύσκολα τους ξεσκεπάζεις είναι σε χώρους εργασίας και σε γειτονιές. Είναι αυτοί που εμφανίζονται μπροστά από απεργιακές περιφρουρήσεις κράζοντας για το δικαίωμα τους στην εργασία. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική περίπτωση από την ομάδα επίδοξων απεργοσπαστών στην μεγάλη απεργία των χαλυβουργών του Ασπροπύργου. Μια χούφτα ανθρώπων πληρωμένοι καλά από το αφεντικό έφταναν μπροστά από την πύλη της χαλυβουργίας την ώρα που πήγαιναν οι κάμερες της τηλεόρασης ωρυόμενοι ότι θέλουν να δουλέψουν.

«Αγανακτισμένους» προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν και στις Σκουριές της Χαλκιδικής, με αρχηγό τον Άδωνη Γεωργιάδη – ήταν ο ίδιος που οργάνωνε και τους αγανακτισμένους απεργοσπάστες της χαλυβουργίας– ο οποίος ηγούνταν συγκεντρώσεων που διοργανώνονταν για να απαιτήσουν την λειτουργία των μεταλλείων.

Με την ίδια τακτική η «φυλή των αγανακτισμένων» ξεφυτρώνει πάντα την κατάλληλη στιγμή παντού. Έξω από σχολεία όταν γίνονται καταλήψεις, στο λιμάνι όταν υπάρχει απεργία ναυτεργατών και γενικά παντού όπου υπάρχει κάποια αγωνιστική  διεκδίκηση για να απαιτήσουν τα …δικαιώματα τους μπροστά στις κάμερες των ΜΜΕ. Δεν έχει σημασία πόσοι είναι, αρκεί κι ένας, αφού σκοπός είναι να προπαγανδιστεί μέσω των καναλιών ότι η οποιαδήποτε δράση ή κινητοποίηση έχει αντίπαλο, με σκοπό να λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός. Χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα προς το καθένα, ώστε να λειτουργήσει με την ίδια ακριβώς «αγανακτισμένη» τακτική είτε αυτός είναι χώρος εργασίας, γειτονιά σχολείο κ.α.. Οι «αγανακτισμένοι» δεν είναι τίποτε άλλο από έναν καλά οργανωμένο μηχανισμό της αστικής τάξης, ώστε να βάλει την συκοφαντία και  τη λάσπη με τρόπο δήθεν αγνό σε κάθε αγωνιστική δράση και να  αποπροσανατολίσει οδηγώντας σε δρόμους επικίνδυνους.