Περί ιθαγένειας και υπηκοότητας ο λόγος
Του Φαρούκ Τουντζάι*
1. Το ΣτΕ, από νομική άποψη, έχει απόλυτο δίκιο όταν κρίνει αντισυνταγματικό το να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια σε ανθρώπους που δεν έχουν γεννηθεί από Έλληνες γονείς. Κανείς χωρίς να διαθέτει το «όμαιμον» δεν μπορεί να την αποκτήσει. Εν ολίγοις με την ιθαγένεια γεννιέσαι δεν την αποκτάς στην πορεία της ζωής σου. Έτσι όποιος έχει πάρει ως τώρα ελληνική ιθαγένεια και δεν έχει ελληνικό αίμα, έστω και μια σταγόνα, «έγινε Έλληνας» με πράξη, κατά τη γνώμη μου, άκυρη.
2. Η υπηκοότητα και η ιθαγένεια είναι δύο διαφορετικοί όροι.
Αν θέλει η Ελλάδα να αντιμετωπίσει το ζήτημα σε σωστή βάση τότε πρέπει να πάψει να μπερδεύει (σκοπίμως ή όχι) τις δυο αυτές έννοιες. Με λίγα λόγια το ίδιο το ελληνικό Σύνταγμα πρέπει να διαφοροποιήσει σαφώς την υπηκοότητα από την ιθαγένεια ώστε να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Όποιο σοβαρό λεξικό και να ανοίξει κανείς μπορεί να δει ότι:
Ιθαγενής, δηλαδή ντόπιος, αυτόχθων, γηγενής, είναι ο άνθρωπος που κατάγεται, έχει γεννηθεί και διαμένει σε μια χώρα. Υπήκοος είναι ο πολίτης που υπόκειται στην εξουσία του συγκεκριμένου κράτους× έννοια καθαρά νομική.
3. Κάποιοι εκ καταγωγής και εξ αίματος Έλληνες μπορεί να μην έχουν την ελληνική υπηκοότητα είτε γιατί τους τη στέρησαν είτε γιατί την απαρνήθηκαν και ζουν ως υπήκοοι άλλης χώρας.
4. Εκείνοι πάλι οι μη γηγενείς, οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα έχοντας επιλέξει να ζήσουν και να εργαστούν σ’ αυτή τη χώρα προσφέροντας με τη δουλειά τους στην ελληνική πολιτεία, πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν την υπηκοότητα του ελληνικού κράτους από τη στιγμή που νομικά (ως επαγγελματίες, φορολογούμενοι και κοινωνικά αποδεκτοί από το σύνολο της κοινωνίας άνθρωποι) υπόκεινται στην εξουσία του κράτους αυτού. Δηλαδή το ελληνικό κράτος, όπως όλα τα συντεταγμένα κράτη του κόσμου, αναγνωρίζοντας στους ανθρώπους αυτούς το δικαίωμα να είναι πολίτες του τόπου όπου ζουν και εργάζονται, και εφόσον δεν υπάρχει τεκμηριωμένος λόγος για άρνηση, οφείλει να τους προσφέρει την ελληνική υπηκοότητα.
* Ο Φαρούκ Τουντζάι είναι Αθηναίος μέτοικος από το 1982. Πρώην και νυν πολιτικός πρόσφυγας. Συντονιστής Ελληνοτουρκικού και Τουρκοελληνικού Λεξικού. Ταπεινός δάσκαλος πολλών καθηγητών που σήμερα διδάσκουν τουρκικά και ελληνικά σε Ελλάδα και Τουρκία, αντίστοιχα. Κάτοχος τετραπλής ατεκμηρίωτης αρνητικής απάντησης στην αίτηση ελληνικής υπηκοότητας
1. Το ΣτΕ, από νομική άποψη, έχει απόλυτο δίκιο όταν κρίνει αντισυνταγματικό το να δοθεί η ελληνική ιθαγένεια σε ανθρώπους που δεν έχουν γεννηθεί από Έλληνες γονείς. Κανείς χωρίς να διαθέτει το «όμαιμον» δεν μπορεί να την αποκτήσει. Εν ολίγοις με την ιθαγένεια γεννιέσαι δεν την αποκτάς στην πορεία της ζωής σου. Έτσι όποιος έχει πάρει ως τώρα ελληνική ιθαγένεια και δεν έχει ελληνικό αίμα, έστω και μια σταγόνα, «έγινε Έλληνας» με πράξη, κατά τη γνώμη μου, άκυρη.
2. Η υπηκοότητα και η ιθαγένεια είναι δύο διαφορετικοί όροι.
Αν θέλει η Ελλάδα να αντιμετωπίσει το ζήτημα σε σωστή βάση τότε πρέπει να πάψει να μπερδεύει (σκοπίμως ή όχι) τις δυο αυτές έννοιες. Με λίγα λόγια το ίδιο το ελληνικό Σύνταγμα πρέπει να διαφοροποιήσει σαφώς την υπηκοότητα από την ιθαγένεια ώστε να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Όποιο σοβαρό λεξικό και να ανοίξει κανείς μπορεί να δει ότι:
Ιθαγενής, δηλαδή ντόπιος, αυτόχθων, γηγενής, είναι ο άνθρωπος που κατάγεται, έχει γεννηθεί και διαμένει σε μια χώρα. Υπήκοος είναι ο πολίτης που υπόκειται στην εξουσία του συγκεκριμένου κράτους× έννοια καθαρά νομική.
3. Κάποιοι εκ καταγωγής και εξ αίματος Έλληνες μπορεί να μην έχουν την ελληνική υπηκοότητα είτε γιατί τους τη στέρησαν είτε γιατί την απαρνήθηκαν και ζουν ως υπήκοοι άλλης χώρας.
4. Εκείνοι πάλι οι μη γηγενείς, οι ξένοι που έρχονται στην Ελλάδα έχοντας επιλέξει να ζήσουν και να εργαστούν σ’ αυτή τη χώρα προσφέροντας με τη δουλειά τους στην ελληνική πολιτεία, πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν την υπηκοότητα του ελληνικού κράτους από τη στιγμή που νομικά (ως επαγγελματίες, φορολογούμενοι και κοινωνικά αποδεκτοί από το σύνολο της κοινωνίας άνθρωποι) υπόκεινται στην εξουσία του κράτους αυτού. Δηλαδή το ελληνικό κράτος, όπως όλα τα συντεταγμένα κράτη του κόσμου, αναγνωρίζοντας στους ανθρώπους αυτούς το δικαίωμα να είναι πολίτες του τόπου όπου ζουν και εργάζονται, και εφόσον δεν υπάρχει τεκμηριωμένος λόγος για άρνηση, οφείλει να τους προσφέρει την ελληνική υπηκοότητα.
* Ο Φαρούκ Τουντζάι είναι Αθηναίος μέτοικος από το 1982. Πρώην και νυν πολιτικός πρόσφυγας. Συντονιστής Ελληνοτουρκικού και Τουρκοελληνικού Λεξικού. Ταπεινός δάσκαλος πολλών καθηγητών που σήμερα διδάσκουν τουρκικά και ελληνικά σε Ελλάδα και Τουρκία, αντίστοιχα. Κάτοχος τετραπλής ατεκμηρίωτης αρνητικής απάντησης στην αίτηση ελληνικής υπηκοότητας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου